کارلوس آکوستا: «سخت است که در مورد وزن در باله صحبت کنیم. اما این یک واقعیت است که بالرین ها باید به محدوده خاصی پایبند باشند.

Uمن در حال شکار وحشیانه برای کارلوس آکوستا هستم. ستاره باله کوبایی الاصل که به تازگی 51 ساله شده است، در Sadler's Wells لندن روی صحنه نیست، جایی که شرکت رقص کوبایی او آکوستا دانزا تولید کامل خود را اجرا خواهد کرد. کارمن در ماه جولای. او در دفتر شرکت یا سالن اصلی، جایی که باله سلطنتی بیرمنگام، که از سال 2020 مدیر آن بوده، تمرین می کند، نیست. زیبای خفته. تماس ها در حال انجام است. مسئول پذیرش قسم می خورد که او را دیده است که از ساختمان خارج شده است. نام او در کتاب بازدیدکنندگان امضا شده است. هودینی؟

وقتی بالاخره ظاهر شد، این ورودی بزرگی است که همه منتظرش بودیم. او چکمه های مشکی براق دهه 70 می پوشد استارسکی و هاچ کت چرم قهوه ای و شلوار جین. پاهایش بیرون است، انگار برای همیشه در اولین موقعیت باله مد شده است.

او با لهجه غلیظ کوبایی خود به گرمی می گوید: «خیلی خسته هستم»، انگار واقعاً باید مستقیم به رختخواب برود. «امروز صبح از فلوریدا آمدم. من در این تولیدم به نام رقصیدم در قبلاو ادامه می دهد و به شخصی ترین کار خود تا به امروز اشاره می کند – ادای احترام به مادر مرحومش. این احتمالاً تنها نمایشی است که هنوز از ابتدا تا پایان سنم می‌توانم انجام دهم.»

آکوستا که در سال 1973 در یک محله فقیر نشین هاوانا به دنیا آمد، در سال 2015 از باله کلاسیک بازنشسته شد. با این حال، تأثیر او بر دنیای باله چنان است که تقریباً یک دهه بعد همچنان به طلسم این صنعت ادامه می دهد. زندگی حرفه ای او پر از اوج های شگفت انگیز بوده است: در سال 1991، زمانی که در سن 18 سالگی به گروه ملحق شد، به جوان ترین رقصنده اصلی در باله ملی انگلیسی تبدیل شد، و با خود همجنس گرایی و هم گرمای قابل لمس کوبایی را برای رنگ پریده آن زمان به ارمغان آورد. صحنه باله اروپا

ورزشکاری او که گرانش را به چالش می کشد، چنین بود، اجراهایش باعث ناباوری تماشاگران می شد. او در سال 2003 اولین رقصنده اصلی سیاهپوست باله سلطنتی و در سال 2006 اولین کسی بود که نقش رومئو را بازی کرد. «رومئو، با آفروی بزرگ من. در صحنه های کاونت گاردن و اپرای پاریس چیز جدیدی بود.» او می خندد.

علاوه بر این، توانایی او در انتقال احساسات اولیه و خام به او این امکان را می داد که با تماشاگران ارتباط برقرار کند، به روشی که تعداد کمی از رقصندگان باله انجام می دهند: زمانی که او می رقصید. رومئو و ژولیت در سال 2011 در O2 Arena با تامارا روخو و بازیگران باله سلطنتی در مقابل 13500 تماشاگر قرار گرفت. در آخرین اجرای خود با باله سلطنتی، رئیس کارمن در سال 2015، آکوستا به مدت 20 دقیقه در سالن اپرای سلطنتی لندن مورد تشویق قرار گرفت.

او به همان اندازه که یک رقصنده بود، یک طراح رقص ماهر است: صحنه‌پردازی او دن کیشوت – اولین کار او برای باله سلطنتی در سال 2013 – یک کلاسیک ماندگار است. آکوستا اکنون به دنبال آوردن باله به مخاطبان جدید “برای بقای خود شکل هنری” است. باله هوی متال ۲۰۲۳ او بلک سبثبه گفته یکی از منتقدان، با باله سلطنتی بیرمنگام، یک مسابقه پرفروش در Sadler's Wells و یک “پیروزی خیره کننده” برای تماشاگران باله و راک بود. او نایجل کندی از دنیای رقص است که به کلاسیک ها روحیه می بخشد. مدت ها مورد انتظار او بود فندق شکن در هاوانایک نمایش کوبایی از باله کلاسیک، در نوامبر در بریتانیا تور خواهد داشت.

با این حال، او فکر نمی کند که خود رپرتوار باله نیاز به تغییر جدی داشته باشد. آکوستا به من می گوید: «فکر نمی کنم باله مشکل تصویری داشته باشد. در عوض، او اشاره می کند، “جذب مخاطبان جدید به باله نیاز به همکاری دارد.” “این یک تعادل و بخشی از دید من است [at Birmingham] ادامه اجرای باله های کلاسیک و فرهنگی و همچنین سفارش آثار جدید هنرمندان نوظهور در تمامی رشته هاست.

او به موفقیت این رویکرد در حال حاضر در BRB اشاره می‌کند، جایی که او می‌گوید درک عمومی از این شرکت در چهار سال پس از تصدی او “به طور قابل توجهی تغییر کرده است – به سمت بهتر”. «تعداد فوق‌العاده‌ای از شرکت‌کنندگان برای اولین بار در باله داشتیم Black Sabbath – The Ballet… و همچنین تور ما در بهار 2024 زیبای خفته موفق ترین تولید این کلاسیک در تاریخ باله سلطنتی بیرمنگام است.

از زمانی که آکوستا در دهه 1990 وارد صحنه اروپا شد، دنیای باله به طرز چشمگیری تغییر کرده است. برای یک چیز، رقصندگان رنگین پوست بیشتری در رتبه های باله بالا می روند. میستی کوپلند، اولین زن سیاه پوستی که رقصنده اصلی تئاتر باله آمریکا شد، از او خواسته شد که پوستش را روشن کند. او همچنین توضیح داد که از سپاه قو در خارج شده است دریاچه قو در اوایل کارش چون تنها فرد قهوه ای بود زیبایی شناسی را خراب می کرد.

اما آکوستا می گوید که از آن زمان تا کنون خیلی پیشرفت کرده است. «الان اینطور نیست. اکنون آسان‌تر است، زیرا مردم استقبال بیشتری می‌کنند… ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که در آن شرکت‌های باله سعی در تنوع بخشیدن به آن دارند تا نماینده درستی از دنیایی که امروز در آن زندگی می‌کنیم داشته باشند.”

آکوستا خودش بیشتر در خانواده اش نژادپرستی را تجربه کرده تا در دنیای باله. مادرش دولچه سفید پوست و پدرش پدروس سیاه پوست بود. «برخی از اعضای خانواده مادرم ترجیح می دهند خواهر همسرم را به ساحل وارادرو ببرند [in Cuba] به جای ما [because we weren’t white]”

این پدر آکوستا – یک راننده کامیون – بود که می خواست آکوستا با فرستادن او به باله ملی کوبا در سن 9 سالگی، زندگی بهتری داشته باشد. آکوستا از او متنفر بود. او خیلی احساس تنهایی می کرد، دو سه اتوبوس را به آنجا می برد و خودش برمی گشت. «اتوبوس ها پر بودند. من برای رفتن به مدرسه از در آویزان شدم در حالی که والدین دیگر دستان فرزندشان را گرفته بودند.

در پرفروش ترین خاطراتش راهی برای خانه نیست (2008) – بر اساس فیلم 2018 جولای در مورد زندگی خود – او اعتراف می کند که برای صرف یک وعده غذایی کامل به مدرسه باله رفته است. او آرزو داشت که فوتبال بازی کند، نه تمرینات تکراری باله. در 13 سالگی اخراج شد و به یک مدرسه شبانه روزی هنرهای نمایشی در استان پینار دل ریو فرستاده شد. در سن 16 سالگی، هنگامی که جایزه لوزان 1990 را به دست آورد، “بیلی الیوت کوبایی” نامیده شد.

او در حالی که پاهایش را طوری دراز می کند که انگار سفت هستند، می گوید: «اما من برعکس بیلی الیوت هستم. بیلی الیوت می‌خواست برقصد. من این کار را نکردم. پدرم کسی بود که می خواست من برقصم.»

به همین دلیل است که آکوستا به سه دختری که با همسرش شارلوت دارد (ایسلای 12 ساله و دوقلوهای لونا و مایا هفت ساله؛ خانواده بیشتر وقت خود را در خانه خود در فروم می گذرانند) زندگی باله ای را تحمیل نمی کند. او می گوید: «مفید است، اما من آن را به کسی توصیه نمی کنم.

من ادعاهایی را که اخیراً توسط بی‌بی‌سی درباره فرهنگ سمی در دو مدرسه باله برتر بریتانیا منتشر شده است، مدرسه باله سلطنتی و مدرسه باله المهرست، که دانش‌آموزان سابق هر دو مؤسسه را به آزار و اذیت و شرمساری متهم کرده‌اند، برجسته می‌کنم. هر دو مدرسه این اتهامات را رد کردند اما همچنین گفتند که سخت تلاش می کنند تا فرهنگ را تغییر دهند و سلامت و رفاه را در اولویت قرار دهند. آیا او در طول دوران حرفه ای خود شاهد شرمساری دسته جمعی رقصندگان زن بوده است؟

به نظر می رسد آکوستا در مورد سوال “وزن” ناراحت است. “نه، ما نمی توانیم در مورد وزن صحبت کنیم … ببخشید من این سوال را فشار می دهم.” از این گذشته، او در مصاحبه‌های خود آشکارا در مورد زمان غذا خوردن در مدرسه باله در کوبا صحبت می‌کرد، جایی که دائماً گرسنه بود و «یک چشم» به بالرین‌هایی داشت که «می‌خواستند لاغرتر باشند، زیرا همیشه غذای خود را تمام نمی‌کردند».

“[Weight] کلمه بسیار دشواری است زیرا در حال حاضر می دانید که اگر بگویید «فرم»…» او شروع می کند. اما به عنوان یک حرفه ای باید تماشا کنید [your weight]. شما باید به “خط خود توجه کنید” – که منظور او زیبایی شناسی هماهنگ بدن رقصنده در حرکت است. «زنان همیشه حمل شده اند [in ballet]”، او ادامه می دهد. «بدیهی است که گاهی اوقات شخص [doing the lifting] نمی توانم آن را تحمل کنم … اگر دختر به اندازه کافی سبک نباشد. هیچ‌کس نمی‌خواهد کسی مریض شود – لطفاً، هیچ‌کس این را نمی‌خواهد – اما رقصنده‌ها باید به محدوده‌ای پایبند باشند تا یک شریک بتواند مراحل را انجام دهد.

خود آکوستا این روزها به ندرت روی صحنه می رقصد، اگرچه او در تولید جدیدش گاو نر خواهد رقصید. کارمن. او می‌گوید که گاو نر «حضوری چشمگیر» است، اما «در این مرحله از حرفه‌ی من چندان نقشی رقصنده نیست. بسیار قابل کنترل است.» او فقط از محدودیت های خود بسیار آگاه است. «بالت کاملاً برهنه است. شما همه چیز را می بینید. او اکنون “عشق خزنده” دارد و قبل از یکی از حضورهای نادر خود روی صحنه، حتما رژیم می گیرد و به باشگاه می رود. اکنون، او می‌گوید، رقصیدن یک باله سه ساعته، همانطور که به طور منظم در دوران اوج خود در تمام آثار کلاسیک بزرگ انجام می‌داد، «بسیار بسیار دشوار» خواهد بود.

“این یک رژیم است – شما باید بدن خود را فشار دهید، اما بدن شما آنقدرها هم انعطاف پذیر نیست. وقتی به سن من رسیدی، توانایی خود را از دست می‌دهی.» او می‌گوید که روزانه هشت ساعت تمرین می‌کرد.

او می‌گوید این انتخاب او بود که حرفه کلاسیک‌اش را کنار بگذارد. کارگردان ها قرار است 17 یا 18 ساله باشند. من 51 ساله هستم. برخی از مردم اهمیتی نمی‌دهند…آنها می‌خواهند ادامه دهند، زیرا فقط می‌خواهند خودشان را برآورده کنند، مهم نیست که چگونه به نظر می‌رسد. اما من انجام می دهم. من اهمیت می دهم.”

بنابراین چه چیزی برای هنر نهایی باله است؟ او چند باله دیگر دارد که می‌خواهد طراحی کند – و عزم راسخ برای اطمینان از اینکه برند آکوستا دانزا “خوب و سالم” است. او همچنین می خواهد یک تئاتر در کوبا راه اندازی کند تا خودش برنامه ریزی کند. او می‌گوید: «من سعی می‌کنم ببینم آیا این می‌تواند در هاوانا اتفاق بیفتد – همه چیز در مورد هنرهای نمایشی: نمایش‌های تئاتر، کمدین‌ها، باله آکوستا دانزا و جشنواره فلامنکو. اگر کسی بتواند این کار را انجام دهد، آکوستا می تواند.

کارمن از 2 تا 6 جولای در Sadler's Wells حضور دارد