برای دریافت آخرین اخبار از دوچرخه سواری گرفته تا بوکس، در خبرنامه ورزشی رایگان ما مشترک شوید
برای اطلاع از آخرین اخبار، در ایمیل ورزشی رایگان ما ثبت نام کنید
قهرمانی بوکس اروپا در دنیایی که به نظر می رسد کمربندهای پر زرق و برق ساخته شده از مار و الماس وزن بیشتری نسبت به نسخه های سنتی دارند، قهرمانی بوکس اروپا هنوز یک عنوان دشوار است.
جمعه شب یک مبارزه قدیمی در تلویزیون زمینی در بولتون برگزار می شود، زمانی که شبکه 5 درگیری قهرمانی در وزن فوق وزن اروپا را بین عباس باراو، قهرمان آلمان و مکالی مک گوان، یک رقیب از همان پایین جاده در منچستر پخش کرد.
در دهه‌های هشتاد و نود، ده‌ها دعوا از این قبیل بین مردان خوب وجود داشت که تلاش می‌کردند تا برای یکی از کم‌نظیرترین بازی‌های قهرمانی جهان مبارزه کنند. بوکسورهای بریتانیایی برای رسیدن به آرزوهایشان به راه افتادند. به ندرت کار می کرد، به من اعتماد کنید.
باراو عنوان قهرمانی را در تلفورد به دست آورد، در بولتون دفاع می کند و شاید نادرترین بوکسور مدرن در این دوران محافظت شده فزاینده باشد، با تمایلش به سفر برای مبارزه. پیروزی او بر بوکسور محلی سام گینگتون در تلفورد در ماه مارس یک مبارزه واقعی سال بود. ازدواج او با مک گوان نیز مشابه خواهد بود.
زمانی وجود داشت که تقریباً تنها راه مبارزه برای قهرمانی جهان از طریق قهرمانی EBU بود و این اغلب به معنای سفری پرخطر به اسپانیا، فرانسه، آلمان یا ایتالیا بود. آنها از بسیاری جهات روزهای تاریکی بودند، اما بهترین بوکسورهای بریتانیا همیشه به جاده می آمدند. آنها مکان‌های خطرناک و خطرناکی در دهه‌های هفتاد و هشتاد بودند – مکان‌هایی که دزدی در رینگ با دزدی و خشونت خارج از طناب‌ها ترکیب می‌شد.
قهرمانان بریتانیایی جهان آلن مینتر، چارلی ماگری، جان کونتک، جان اچ استریسی، موریس هوپ، فرانک برونو، لنوکس لوئیس، لوید هانیگان و بری مک گویگان عنوان اروپا را به دست آوردند تا در نهایت شانس کسب عنوان جهانی را بدست آورند. این سخت ترین مسیر و تنها مسیر بود – و صبر در سمت امن طناب ها به اندازه استقامت درون آنها لازم بود.
در زمانی که بوکس بریتانیا خوش شانس بود که دو قهرمان جهان داشته باشد، مطمئناً هر دو قهرمان اروپا می شدند. در حال حاضر 12 مرد و زن بریتانیایی دارای نسخه ای از چهار عنوان شناخته شده جهانی هستند و تنها دو نفر قبلاً عنوان اروپایی را داشته اند. با این حال، برخی برای چهار یا پنج کمربند مختلف جنگیده‌اند، و آنها کمربندهایی هستند که 20، 30 یا 40 سال پیش هرگز وجود نداشتند.
مک گوان یک مبارز عجیب و غریب است، مبارزی که به روزهایی برمی گردد که مردان مجبور بودند برای دریافت پاداش های کوچک در مبارزات شهرهای فراموش شده بوکس اروپا، ریسک های بزرگی را انجام دهند. آنها به مکان هایی مانند سن رمو در ریویرای محو شده ایتالیا سفر کردند، زیرا می دانستند که هیچ شانسی برای برنده شدن در امتیاز ندارند. در سال 2022، مک گوان مأموریتی غیرممکن را برای مبارزه با بت بوکس اسپانیایی، سرخیو مارتینز در مادرید آغاز کرد. مارتینز که اهل آرژانتین است، نزدیک به 15 سال پیش عناوین جهانی را به دست آورد و بهترین آمریکایی های آمریکا را شکست داد. مک گوان دو بار سقوط کرد و در امتیاز شکست خورد.
در ماه مه سال گذشته، او در بیرمنگام با تصمیمی دوگانه برای نسخه ای از عنوان قهرمانی اروپا به تایلر دنی باخت. مبارزه در وزن متوسط کامل بود. مبارزه با باراو در وزن متوسط است. به هر حال، دنی یک عنوان اروپایی مناسب و قابل احترام به دست آورده است و در اواخر این ماه در برابر فلیکس کش شکست ناپذیر دفاع می کند. خوب است گاهی اوقات به یاد داشته باشید که یک تجارت بوکس بریتانیایی به دور از زرق و برق و میلیون ها نفر از 10 نفر برتر وجود دارد.
مک گوان می داند که برنده شدن او را به چیزی نزدیک می کند. او همچنین می‌داند که کار آسانی نخواهد بود، و این الگوی ثابت کار او بوده است. مک گوان که اکنون 29 سال دارد، از 26 مبارزه خود در 4 مبارزه شکست خورده است. این مبارزه ای است که مدت ها در محافل بوکس درباره آن صحبت می شود. این یک نبرد قدیمی در یک تجارت بسیار مدرن است.