بررسی لوک کامبز، پدران و پسران: کشور کلاسیک و آرامش بخش بدون جاه طلبی برای اختراع مجدد چرخ

از


بهترین لحظه جوایز گرمی امسال زمانی بود که ستاره موسیقی کانتری، لوک کامبز، نسخه خود از “ماشین سریع” را با ترانه سرا، تریسی چپمن اجرا کرد. خرس‌مانند 34 ساله کارولینیایی در حالی که برای قهرمان دوران کودکی‌اش آواز می‌خواند حیرت‌زده به نظر می‌رسید و چپمن خجالتی معروف سرانجام وقتی تیلور سویفت برای رقص بلند شد، به نظر می‌رسید که از تحسین جمعیت لذت می‌برد.

پوشش وفادار Combs که پر از کمانچه و ماندولین بود، موفق شد در سال 1988 به رتبه 2 برسد. تابلو تبلیغاتی نمودار سال گذشته سپس در نوامبر توسط انجمن موسیقی کانتری به عنوان آهنگ سال انتخاب شد و چپمن اولین زن سیاهپوستی شد که این جایزه را دریافت کرد. همراه با شماره ماه مارس بیانسه کابوی کارتر (اولین آلبوم یک زن سیاه‌پوست که در صدر جدول آلبوم‌های کانتری قرار گرفت)، گروه دوتایی Combs-Chapman لحظه‌ای مهم در تغییر جریان فرهنگی که در 15 سال گذشته شاهد بودیم موسیقی کانتری تحت سلطه یک فرهنگ سفیدپوست و ماچو به نام مستعار بود، احساس شد. برادر کشور “.

در این تغییر بود که Combs پنجمین آلبوم خود را منتشر کرد. پدران و پسران. این مجموعه‌ای از آهنگ‌های صمیمانه است که در آن خواننده به پدر و پدربزرگش ادای احترام می‌کند و امیدوار است که بتواند حمایتی مشابه از دو پسر جوانش، تکس و بو، ارائه دهد. از نظر شعری، او تصاویری از “پیرمردی در پسر لا-زی/ یک وسترن در تلویزیون” (“آنطور او را به خاطر بسپار”)، خاطرات بیسبال (“مرا ببر بیرون به بازی بال”) و بچه هایی که در حال دویدن هستند را تداعی می کند. با اسلحه BB (“پسران کوچک کشور”).

در عصری که همه ما در حال از دست دادن مردانگی سمی هستیم، شنیدن جریان ملایم عشق بین نسل‌های پسر و مرد بسیار خوب است. بر اساس سنت کلاسیک کشور محلی هری چاپین در سال 1974 “گربه در گهواره”، کامبز بر گذر زمان و تغییر پویایی قدرت در طول سال ها تاکید دارد. اما برخلاف چاپون، او تحسین را در حال رشد و نه محو شدن می بیند. بنابراین در «مشهور جلویی»، او با افتخار به شنوندگان می گوید که علیرغم موفقیت عظیمش، بهترین پاداشی که می تواند بخواهد، در آغوش گرفتن «پدر» است. کامبز همه این کارها را بدون ترساندن اسب‌ها از فرهنگ سنتی جنوب انجام می‌دهد: بالاخره او در حال ستایش از اشتراک‌گذاری هات داگ است، نه یک لاته.

از نظر سبک، Combs کاملاً در سنت کلاسیک کشور کار می کند، بدون جاه طلبی ظاهری برای اختراع مجدد چرخ. هر یک از 12 آهنگ محکم و با سرعت متوسط ​​با شکلی مطمئن و مشابه و قابل پیش بینی باز می شوند. انتخاب تعویض دنده در جغجغه و بالعکس. پدال فولادی براق. بوی ماندولینی که در موهایت می پیچد. ویولن‌ها مانند پرندگان روی سیم‌های تلگراف به پایین خم می‌شوند در حالی که خواننده به روایت‌های لطیف خود متمایل می‌شود، ملودی‌ها بار احساسی را بر دوش می‌کشند و آن را جابه‌جا می‌کنند تا به شنونده اجازه دهد به عقب خم شود و تاب بخورد. جای تعجب نیست که ریشی سوناک می گوید طرفدارش است – برای نخست وزیری که در آستانه شکست در انتخابات عمومی است، این موسیقی است که برای پرسیدن سؤالات سخت ساخته نشده است. اینجاست تا به شما کمک کند بارگیری کنید.

بله، منتقدان کامبز این خواننده را با اد شیران مقایسه کرده اند. این دو – که در «زندگی ادامه می‌یابد» همکاری کردند – گرایش گیج‌کننده و کم‌گفته‌ای مشابهی برای تکیه بر فرمول و ارجاعات همه افراد دارند. Combs این تصور را به وجود می‌آورد که کمتر سخت و بدبینانه تلاش می‌کند تا مشت بزند. و در این روزگار پر فراز و نشیب، آسایش در آغوش برادرانه چنین نجابت آرامش بخش است.

دیدگاهتان را بنویسید