بررسی تور Taylor Swift Eras, Edinburgh: مانند حفظ دوپامین برای سه ساعت متوالی

برای خبرنامه هفتگی رایگان Roisin O'Connor ثبت نام کنید اکنون برای یک آهنگ داخلی در مورد همه چیز موسیقی به این گوش دهید

ایمیل رایگان ما را برای شنیدن دریافت کنید

وقتی تیلور سوئیفت روی صحنه می‌رود، از میان پاکت‌های چروکیده از ورقه‌های پاستلی مانند خود ونوس – یک بلوند بوتیسلیایی با لباس بدن جواهری – بیرون می‌آید، متوجه می‌شوم که قبلاً این را دیده‌ام. من دقیقا می دانم با چه ضربانی سرش را برمی گرداند و موهایش را برمی گرداند. به‌عنوان بی‌فایده‌ترین فال‌گوی جهان، می‌توانم امشب دقیقاً 30 ثانیه آینده را در استادیوم موریفیلد ادینبورگ ببینم، جایی که سویفت تور مورد انتظار خود را برای اولین بار در بریتانیا اجرا می‌کند.

مدت زمان عظیم سه ساعته این نمایش، خواسته یا ناخواسته، در ویدئوها، عکس‌ها و تبلیغات صفحه اول که از زمان شروع آن در آریزونا در مارس 2023 به طور بی‌پایانی پخش می‌شوند، برش داده شده و در دسترس عموم قرار گرفته است. تور Eras – که سال گذشته در پرده بزرگ جاودانه شد (پردرآمدترین فیلم کنسرت تاریخ) – قبلاً سوئیفت را به یک میلیاردر و در همه جا تبدیل کرده است. از آنجا که ممکن است امشب اولین باری باشد که اراس را شخصاً می‌بینم، اما این میلیونمین باری است که سوئیفت من و 73000 نفر دیگر را با یک تکان سریع مچ دستش به میان آهنگ‌های حیرت‌انگیز آهنگ آغازین می‌کشاند. آمریکاییانا” و شاهزاده دلشکستگی.

اما اشتباه می کنید اگر فکر کنید آشنایی باعث کسالت می شود. در حالی که ساعت صحنه نیمه شب را نشان می دهد (در واقع ساعت 7:15 بعد از ظهر است)، همه ما با نفس بند آمده تماشا می کنیم که انگار اولین بار است که او روی صحنه می رود. هیجان زمانی به اوج می رسد که سوئیفت به آکوردهای سنتپاپ سرخوشانه «تابستان ظالمانه» مورد علاقه طرفداران می پردازد، دومین آکورد از یک مجموعه 45 آهنگی که نشان دهنده رشد 18 ساله او از واندرکایند نشویل به غول پاپ مسلط بر فرهنگ است.

نمایش ماشینی است که به خوبی روغن کاری شده است، پیستون ها روی همه سیلندرها شلیک می کنند. هر حرکتی تا حد کمال طراحی شده است: هر منگوله ای از حاشیه روی ران های او، هر چرخشی از سگک چکمه کابویی او. سوئیفت، حرفه ای تمام عیار، حتی زمانی که به یک طرفدار که به کمک نیاز دارد، هشدار می دهد، هیچ ضربه ای را از دست نمی دهد.

ست لیست هایی با بیش از 20 آهنگ معمولاً برای هنرمندان قدیمی رزرو می شود. سوئیفت 45 را اجرا می کند. برخی به صورت اختصاری وارد می شوند در حالی که برخی دیگر به طور کامل در حالی که او در هشت آلبوم کار می کند، می نوازند. کار بزرگ او، آهنگ جدایی سال 2021 “همه خیلی خوب (نسخه 10 دقیقه ای) (نسخه تیلور) (از The Vault)” اجازه دارد به طور کامل اجرا شود، به اندازه عنوانش طولانی و مجلل.

۱۴ سال از جدایی او از جیک جیلنهال (بازیگری که درباره‌اش می‌نوشت) می‌گذرد، اما شاید همین دیروز بوده است. چیزهای کمی وجود دارد که سوئیفت مانند تلگراف کردن خشم و درد واقعی انجام می دهد: صدای او به سادگی ابریشمی تنظیم آهنگ، با حمایت گروه 10 نفره اش معروف به آژانس، می آید. به عنوان یک آهنگ، “همه خیلی خوب” ویترینی برای دل شکستگی است که بهترین آهنگ های او را زنده می کند. به عنوان یک اجرا، این گواهی است که چگونه سوئیفت، در بهترین حالت خود، می تواند از قدرت یک چادر بزرگ و صمیمیت یک کنسرت کوچک در یک نت استفاده کند. گاهی سوئیفت به مناطق مختلف جمعیت اشاره می‌کند و شعار می‌دهد «تو، تو، و توووو». این قدیمی ترین ترفند در کتاب برای یک موسیقیدان است که به دنبال رابطه است، اما او هنوز موفق به فروش آن می شود – و ما در حال خرید آن هستیم. از لب های سوئیفت تا گوش های سوئیفت ها.

این یکی از چندین آهنگی است که در شب جمعه اشک شما را در می آورد. در تمام طول غروب دخترانی را می بینم که غر می زنند، ناله می کنند، غش می کنند، یکدیگر را در آغوش می گیرند. اما بیشتر از هر چیزی گریه دختران را می بینم. برخی از سبک بیتلمانیا ناله می کنند. نه تنها در طول تصنیف های عاشقانه، بلکه در لحظات به ظاهر تصادفی. حتي هياهو عشوه‌گر «داستان عشق» و «بي باك»، گونه‌هاي خيس و آغشته به ريمل مي‌دهد. سوئیفت دومی را اجرا می کند (یکی از کارهای برجسته اولیه و یکی از سه آلبوم او به همین نام در سال 2008) با گیتاری که به طور معمولی روی شانه اش آویزان شده است. او ممکن است یک سوپراستار باشد، اما، سویفت اصرار دارد که هنوز هم دختر همسایه است.

به دور از اینترنت، جایی که او می تواند به سرعت دندان در بیاورد، طرفداران سویفتی مفید هستند. تعریف و تمجیدها بین غریبه ها به همان اندازه آزادانه که دستبندهای دوستی خانگی رد و بدل می شود. مثل Burning Man بدون مواد مخدر (یا الکل، واضح است؛ این کوتاه ترین خط نواری است که تا به حال دیده ام). با همه ناله هایی که در مورد مرگ تجربه فرهنگی جمعی می کنیم، رفاقت نمایش امشب مرهم است. ما من میتوانم سوئیفتی‌ها ثابت می‌کنند که هنوز از همه چیز با هم لذت می‌برند.

اجرای صحنه ای است. اگر این یک فیلم بود، محصول اسپیلبرگ بود. اثرات، در عین حال بزرگ، در نظر گرفته شده است. مواد پیروتکنیک برای نیش سمی “Bad Blood” در نظر گرفته شده است. کنفتی به‌طور تصادفی از توپ‌ها نمی‌ترکد، بلکه در دوش‌های ملایم رها می‌شود و مانند دانه‌های برفی که سویفت درباره آن آواز می‌خواند، روی زمین می‌افتد. با وجود خودم، وقتی قبلاً به او نفوذ می کنم، هنوز هم طلسم می شوم نیمه شب در دوران، سوئیفت مانند یک قو به نظر می رسد که در حوضچه ای درخشان از پیکسل ها شیرجه می زند.

با آمازون موزیک از دسترسی نامحدود بدون آگهی به 70 میلیون آهنگ و پادکست لذت ببرید

اکنون برای یک دوره آزمایشی رایگان 30 روزه ثبت نام کنید

ثبت نام

با آمازون موزیک از دسترسی نامحدود بدون آگهی به 70 میلیون آهنگ و پادکست لذت ببرید

اکنون برای یک دوره آزمایشی رایگان 30 روزه ثبت نام کنید

ثبت نام

با این حال، نمی‌توان تصور کرد که این اتفاق در یک استادیوم سرپوشیده اتفاق می‌افتد: چگونه چراغ‌های یاسی رنگ «لاوندر مه» یا چمنزار ابدی مسحور شده «کاردیگان» اگر در زیر سایه‌بانی از تاریکی قرار بگیرند، ممکن است بپرند. اما ماه تحت صلاحیت سوئیفت قرار نمی گیرد – علیرغم آنچه که تأثیر بیکران او ممکن است نشان دهد.

روکش سوئیفت طلاکاری شده ای وجود دارد که مسلماً نفوذ به آن سخت است، اما جمعیت به خوبی عمل می کند و در پایان «مشکلات شامپاین» سه دقیقه متوالی نوازنده را با ستایش کر کننده حمام می کنند. کرک همچنین زمانی را نشان می‌دهد که صدای جرنگ صدای “Would, Could, Should”، دست او را می گیرد و باید بایستد. او می خندد: «این به ناخن شکل می دهد. “کسی رابطه ای دارد؟” این اولین باری است که او در اسکاتلند پس از تقریباً 10 سال بازی می کند و این یک نان خوشامدگویی است.

برخی از دوره ها بهتر از سایرین ترجمه می شوند. آلبوم های همراه او، فرهنگ عامه و برای همیشهموضوعاتی خاموش با تصنیف‌های انتخابی و بال بال‌های بالنده‌ای هستند که در بین نیروی میل جنسی گم می‌شوند. شهرت، آبرو و آدامس حباب دهه هشتاد 1989. برای مثال، حذف شبح‌آمیز آواز سوئیفت در «آگوست»، فاقد فضایی است که در نسخه استودیویی در نظر گرفته شده است و آکوستیک استادیوم آن را بلعیده است.

قدرتمندترین آنها از نظر عاطفی دو “سورپرایز” او برای شب است. بخش آکوستیک مجموعه او تنها بخشی است که سویفت تغییر می دهد. در انتهای صحنه با پیانوی گل‌کاری‌شده نواخته می‌شود، برگزیده‌های امشب «Would've, Could've, Should've» و «Tis the Damn Season» هستند. واقعاً قابل توجه است که هر آهنگی که سویفت انتخاب می‌کند با همان استقبال گرم و آواز خواندن پرشور روبرو می‌شود.

قسمت ماقبل آخر شب، منتخبی از شش آهنگ از آخرین انتشار او بخش شعرای شکنجه شده، به طرز شگفت انگیزی خوب کار می کند. نه حداقل به این دلیل که به نظر می رسد جمعیت متن ترانه جدید را به اندازه اشعار قدیمی می دانند (در قطار دو نوجوان را مشاهده می کنم که با پشتکار کلمات “اما بابا من او را دوست دارم” را روی یک آیفون شکسته مطالعه می کنند). این آهنگ با رنگ محلی، کمانچه و همه چیز یادآور ریشه های سوئیفت است. او زمانی که نافرمانی های وحشیانه و جوان پسند را کانالیزه می کند، درخشان است.

نحوه رقص سوئیفت در حین تور به موضوع بحث در میان طرفداران و منتقدان تبدیل شده است. وقتی برای پول آواز می خواند، نت های نامرئی را بین انگشتانش می مالد. وقتی از دیر رسیدن عاشقی شکایت می کند، به ساعتی خیالی روی مچ دستش اشاره می کند. این سبکی است که بعدازظهرهای نوجوانی بی‌شماری را به یاد می‌آورد که در رقص با دوستان سپری شده‌اند. او از جمعیت می پرسد: «ادینبورگ، آیا حاضری با من به مدرسه برگردی؟»

نوستالژی چیز قدرتمندی است، و امشب، سوئیفت، همانطور که در طول زندگی حرفه‌ای‌اش این کار را انجام داده، بطری‌ها و بطری‌های آن را باز می‌کند و آن را مانند شامپاین روی جمعیتی مهربان و دوست‌داشتنی می‌پاشد. مثل حفظ دوپامین برای سه ساعت متوالی است.